desfiando na condición que agora teño,
acredítome espantallo de neve,
agasallado pola luz da vida.
Por irada decisión imposta
estremezo en cativiña fervenza
aniñando nas agarimosas fendas,
da vella madeira onde me deito,
matinando infindamente en deslacrar o abrente.
Pra mín,días de sol e auga limpa.
Intramuros,dubidosos arrecendos a ternura,
laios acedos da invernía,
inutis camiños de tristura,
cancelas na quintana da ledicia.
Aínda que me vista ruín traxe
sempre haberá un dereito.
Pra que non fecunde a miseria:
afiado o gume da coitela
e o nome do verdugo,quieto.
Non haberá indemnizamento,
de difuminalo,que se encargue o tempo,
é o desexo que eu teño.
lX.lX.lX
Síntome abraiada pola profundidade e beleza visual e dos sentidos que ten o teu poema. Atopeino na miña visita a Para de Sil.
ResponderEliminarSaúdos. MARIÁN MUIÑOS
www.traductoraescritoramarian.blogspot.com
www.gacetillaacuarelaliteraria.blogspot.com
www.pactoconelrosal.blogspot.com
www.pactoconelrosalenpontevedra.blogspot.com
www.mispoetascontemporaneoseningles.blogspot.com
videopoemas
http://www.youtube.com/watch?v=XZSzVqJiy5E
http://www.youtube.com/watch?v=xS_x4K9I6pc
Esa estrofa que comeza "Pra min, días de sol e auga fresca.... non ten desperdicio. Resume e propón, compendia a vida da Ribeira. Esperamos mais, anónimo poeta.
ResponderEliminar