Barbie de aldea en resposta a D. Luis de Góngora e descargo de ribeirás

Barbie escuálida de rosto suxerente, coas mans tapadas para que non se lle vexa a terra nas unllas, atónita despois de ler a D. Luis de Góngora, ilustre precursor do mal turista que de cando en vez aínda padecemos.

Aí vai a arte lírica desperdiciada en falar pestes da ribeira (hai que lelo dúas veces, porque se ve que o homiño era tan culto tan culto que non daba pensado dereito):


Oh, montañas de Galicia,
cuya (por decir verdad)
espesura es suciedad,
cuya maleza es malicia!,
tal, que ninguno cudicia
besar estrellas, pudiendo,
antes os quedáis haciendo
desiguales horizontes;
al fin, gallegos y montes,
nadie dirá que os ofendo.

!Oh, Sil, tú, cuyos cristales
desatas ociosamente,
mal coronada tu frente
de castaños y nogales
qué bien de los naturales
vas murmurando y no paras!
Perdonen tus aguas claras
de Baco el poder injusto,
si ellos te niegan el gusto
y ellas te niegan las caras.

Oh, posadas de madera,
arcas de Noé, adonde
si llamo al huésped, responde
un buey, y sale una fiera!
Entróe (que no debiera)
el cansancio, y al momento
lágrimas de ciento en ciento
a derramallas me obliga,
no sé cual primero diga,
humo o arrepentimiento.

!Oh labrante mujeriego
de tierras, de holandas non,
cuyas aguijadas son
flechas del amor gallego!
Vuestra castidad no os niego,
antes digo será eterna,
pues descalza la más tierna
lleva, la que menos ara,
pierna que guarda su cara,
cara que guarda su pierna.

!oh, Narcisos de sayal,
antípodas de la gala,
cyo pie entra en cualquier sala
sin guante de Fregenal!
Puedo decir, y no mal,
de Galicia en sus confines,
sin disculpar escarpines
de las cheiros de la algalia
que a Génova y aun a Italia
se la gana en Juanetines.

Esta maravilla, escrita en 1609, publicouna nas súas "soledades".

A min, persoalmente, o barroco sempre se me fixo cargante. Que fale mal do viño, da paisaxe e dos camiños, vale, pero que nos poña ás galegas como nos pon, garantes da castidade forzada dos habitantes da terra, merece unha resposta 401 anos despois.

En fin, aí queda eso. A Barbie quedounos belida, e ben ben fraquiña. A cara defende á perna e a perna defende á cara.
Admítense comentarios, aínda que sexa nos bares.

saturámix

Km 0

Aquí vai un poemiña escrito en Madrid para lembrar esta terra fermosa:

 

 

 

 

Aquí la nieve en invierno

reproduce tu propio silencio

y a veces ni siquiera

nadie la pisa.

 

Aquí se amontonan piedras

que fueron importantes algun día

cubiertas de preguntas y zarzas

 

Aquí en un lugar que ni siquiera está catalogado

veo a veces si me acerco al suelo

un detalle perfecto de cantería cotidiana

que ha sido olvidado hace mucho tiempo

 

y veo la mano que terminó la tarea con satisfacción

y se paró en el detalle que no era imprescindible.

 

y de vuelta al presente decido que

en un planeta esférico

este lugar es bueno

para empezar a contar el mundo.

 

 

Saturámix

Senso e pálpito

Solidariedade, sona a sólido.

De feito, é sólida.

Sentimento irrumpible, acollida ao fuxido.

Coma do castigo á calor, síntela.

Como da calor ao castigo.

Se non podes facer outra cousa que dar.

Unicamente dar compaña.

E dala. Ahí te atopas, vivo!

Ás veces, os humanos precisamos do sólido.

Non estatuas, senón músculo, pálpito.

Momentos da vida con banda sonora.

Solidariedade sen rima, limpa, e sen adornos.

Solidariedade con nós mesmos.

Insumisión ante a opresión.

Todos somos todos, un.

Debémola ter, nós.

Desta vez impotentes, incapaces?

Que o lograran todo.

Que todo o corrompen.

Ou corromperon.

As meixelas dun mundo sanguento.

Escamas de sobreira.

Famento.

Solidariedade nos ollos do espectador.

A verdadeira película, a real, a sólida.

Atópase fóra do telón.

Solidariedade é tantas cousas...

Que as palabras escapan, atropélanse.

Especies, razas, risas, berros, músicas, miradas

pasado, presente, mans, escolas, trenzas...

Sen senso, que máis ten?

Sí que ten senso!

Solidifiquémonos!

Non coma estatuas, coma músculo.

Pálpito

 

 

 

 

---

¡Nuevo Canal Mujer! Moda, belleza, sexo, dietas, embarazo. más fácil y a tu alcance. Si quieres estar a la última, no puedes perdértelo.

Días

O rostro, ausente. E cando estaba presente, inexpresivo.
Só de cando en vez deixaba fuxir algún aceno, como si tivese que deixar sitio para seguir enchéndose de melancolía.

Dous, case tres días sen falar. Víalo sentado, inmovil, sen pestanexar. Como se fose un dos bonecos que él tiña de pequeno. Eses cos que xogaba a calquera cousa. Tanto tiña correr e suar xogando o fútbol, como poñerse a facer cabriolas de todo tipo para chimparse na auga da súa bañeira. Incluso os trataba como pequenos amigos intelectuais ós que lle pedía consello. Eses que cando él non estaba, perdían a súa personalidade e ficaban coas pernas e brazos escarranchados de calquera xeito, coa mirada mais o sorriso fixos nun punto.

Cando cadraba de que eu miraba para él, e nese intre deixaba escapar algún xesto, era a única ocasión que eu tiña de facerlle un diagnóstico.
Eu algo cheiraba de que tiñan que ser cousas do amor. Últimamente pasáballe con frecuencia que na semana podía ter un par de días que non estaba para nadie. víalo, e semellaba que había mans que tiraban del cara a un lado e outros que empurraban nel cara o outro. Corría tolo por un laberinto de espellos na procura da saída antes de que se esgotase o tempo e lle estoupasen os cristais na cara.
Pero desta vez, nada daquelo. As mans eran incapaces de movelo, os cristais, se lle estoupaban non lle facían absolutamente nada. Nada lle facía nada, nin o tempo. O mesmo tempo que era quen de estragar todas as miñas ambicións por facer algo naqueles días, a él, nin lle miraba. Como se desta vez o tempo estivese en inferioridade nun combate que nunca antes perdera.
Só houbo un xesto no que a parte de collelo, puden ver algo.
Quedouseme mirando. Sabía que os seus ollos apuntaban en fite cravados en min, pero non estaba seguro de que él fose consciente. Ata que a súa mirada bosquexou un sorriso. Suficiente.

O corpo quedáralle esgotado das inquietudes das outras veces anteriores, das pelexas constantes con él mesmo. Non quixo seguir pelexando. Simplemente agora sabía que os días non eran inesgotables, e que ainda que él quixera estar con ela, escoitando o son das ondas das que tantas veces fantasearan, intentando saber que couasas pensaría ela del. Só tiña que esperala.

O sorriso, pareceume dicir que ainda así, levaba traballo. A súa mente seguía a traballar, traballar por só disfrutar as súas derradeiras palabras, as súas derradeiras imaxes. que non fosen treboada, só disfrute. Traballar por gañarlle a batalla á impaciencia.


Roi Xeira.

DOUS POEMAS DA RIBEIRA

 

VIDA

 

 

Eu tiña oito vacas.

meu pai, que en paz descanse, tiña unha soa.

eu paguei o censo, traballei na carretera,

merquei un eido no Noguedo, os lameiros da Pena e o tractor.

 

deixeillas pinchar.

cousas que se fan na vida, de boa fe deixeillas pinchar.

faltábame pouco para cobrar,

nunca se sabe,

deixeillas pinchar por se me quitaban a paga. Por calquera cousa quítanche a paga.

 

Eran toda a facenda da casa. As vacas

tróuxenas eu da feira,

a herba ségoa eu,

pago eu o pienso e o veterinario.

se o chego a saber non lles deixo nin entrar,

pero deixeilles.

son os mesmos que botan o xabarín, as cabras do monte e o escarabello da pataca.

páganlles por andar fodendo á xentiña,

non lles chegou cos que marcharon a Suíza e a Venezuela, non, fáltalles preguntar

por qué non acabamos de largarnos todos

para que veñan facer chalets con piscina e casas rurais.

Eu tiña oito vacas i eles non teñen máis que má conciencia.

De que me maten as vacas qué máis me dá a min estar na miña casa que na Coruña que en Vigo.

 

E cómo llo conto eu ao papá

que en paz descanse.

 

 

                                                                                 

UNHA SEREA NA CARBALLEIRA

                  

                Viña de Lemos.

                   Traguía o peixe nun canastro tapado con rollas.

                   As mans eran gordechas e escravas

                   de tanto remexer nos xurelos.

                   (Só traguía xurelos).

 

                   Tiña a lingua viva e a carne seca,

                   cousas do oficio de andar os camiños.

                   Os anos notábanselle antes nas botas que na cara

                   e abanaba un porte de raza de madeira

                   cando baixaba o peixe de Monforte a Sober

                   co canastro na cabeza e un fento na man para tornar as moscas.

                   Os xurelos baixaban arrolados

                   pola súa cadencia remotamente marítima

                   entre as viñas

para cruzar o Sil en barca

                   e así, rebautizados pola mínima náutica do traxecto

esparexían o olor do mar

polos soutos e as tapadas que soben de Rabacallos.

 

Ela ás veces vendía e ás veces deixaba o peixe ao cambio,

pero sempre, ao deitarse, ulía a mar a cama

e durmía soñando na memoria dos pés

de ter andado as carballeiras todas.

                  

 

Por: Saturámix

 

 

 

Voltas

Encantaríame decircho con só unha palabra, neste caso, con só un adxetivo, pero...quén o ten?

Quén é o que acocha esas palabras que nos aforrarían o esforzo? Cal é o interés que ó leva a gardalas para él e non poñelas no diccionario?
Cómo che explico eu agora? Dando mil voltas arredor teu? Porque mira que arredor miña xa teño dado unhas cuantas. Imaxina, dende onte polo serán ata agora mesmo incluso.

Din tantas voltas, que cheguei a dubidar si polas rúas eu non existía para os demais, ou pola contra, se eu mesmo podía enchelas. Podo ser calquera de vos. Quen son? É esta a miña casa? é que non sei se teño estado aquí, por mais voltas que de, non me atopo.

salio fora, non me preguntes como o fixen nin por qué. Onde vou? e....estou seguro de que quero ir? Coido que non, mais, vou. As voltas é o que teñen, que te poden poñer en calquera sitio e de calquera maneira.
E de calquera maneira, foi como me atopei en calquera sitio. Querendo fuxir da intensidade. Escapei tantas veces, que rematei dándome de fociños contra ela, intensamente.

E agora? Que desculpa lle poño? Quédome cinguido a ela? como dous borrachos amigos que nunca antes se viran? Logo me da por insultala como por darlle bicos. Logo me dan ganas de berrarlle, como se non fosen eses detalles, pensar en morrer.
E quédome durmido, ou fago que durmo? Porque agora dou voltas pola cama, e non sei si é por atopar un burato entre as sabas onde acocharme das emocións que me fan mover ó dobre de velocidade, ou por brincar canto antes da cama para ir na procura delas. Tamén teño algo de adicción.
E volvo percorre as rúas, procurando, poñéndome peste, vindo e marchando, xogando as acochadas, confundíndote cada vez mais.
Vou dar unha volta, a ver si atopo ó cabrón que garda a palabra para aforrar todas estas voltas arredor teu.
Terá gardadas mais palabras que son miñas?
Vou dar unha volta.


Roi Xeira

SOLAINA DO MEU ASOMBRO

No repouso torradeiro da solaina
desfiando na condición que agora teño,
acredítome espantallo de neve,
agasallado pola luz da vida.

Por irada decisión imposta
estremezo en cativiña fervenza
aniñando nas agarimosas fendas,
da vella madeira onde me deito,
matinando infindamente en deslacrar o abrente.

Pra mín,días de sol e auga limpa.
Intramuros,dubidosos arrecendos a ternura,
laios acedos da invernía,
inutis camiños de tristura,
cancelas na quintana da ledicia.

Aínda que me vista ruín traxe
sempre haberá un dereito.
Pra que non fecunde a miseria:
afiado o gume da coitela
e o nome do verdugo,quieto.

Non haberá indemnizamento,
de difuminalo,que se encargue o tempo,
é o desexo que eu teño.

lX.lX.lX