VIDA
Eu tiña oito vacas.
meu pai, que en paz descanse, tiña unha soa.
eu paguei o censo, traballei na carretera,
merquei un eido no Noguedo, os lameiros da Pena e o tractor.
deixeillas pinchar.
cousas que se fan na vida, de boa fe deixeillas pinchar.
faltábame pouco para cobrar,
nunca se sabe,
deixeillas pinchar por se me quitaban a paga. Por calquera cousa quítanche a paga.
Eran toda a facenda da casa. As vacas
tróuxenas eu da feira,
a herba ségoa eu,
pago eu o pienso e o veterinario.
se o chego a saber non lles deixo nin entrar,
pero deixeilles.
son os mesmos que botan o xabarín, as cabras do monte e o escarabello da pataca.
páganlles por andar fodendo á xentiña,
non lles chegou cos que marcharon a Suíza e a Venezuela, non, fáltalles preguntar
por qué non acabamos de largarnos todos
para que veñan facer chalets con piscina e casas rurais.
Eu tiña oito vacas i eles non teñen máis que má conciencia.
De que me maten as vacas qué máis me dá a min estar na miña casa que na Coruña que en Vigo.
E cómo llo conto eu ao papá
que en paz descanse.
UNHA SEREA NA CARBALLEIRA
Viña de Lemos.
Traguía o peixe nun canastro tapado con rollas.
As mans eran gordechas e escravas
de tanto remexer nos xurelos.
(Só traguía xurelos).
Tiña a lingua viva e a carne seca,
cousas do oficio de andar os camiños.
Os anos notábanselle antes nas botas que na cara
e abanaba un porte de raza de madeira
cando baixaba o peixe de Monforte a Sober
co canastro na cabeza e un fento na man para tornar as moscas.
Os xurelos baixaban arrolados
pola súa cadencia remotamente marítima
entre as viñas
para cruzar o Sil en barca
e así, rebautizados pola mínima náutica do traxecto
esparexían o olor do mar
polos soutos e as tapadas que soben de Rabacallos.
Ela ás veces vendía e ás veces deixaba o peixe ao cambio,
pero sempre, ao deitarse, ulía a mar a cama
e durmía soñando na memoria dos pés
de ter andado as carballeiras todas.
Por: Saturámix
No hay comentarios:
Publicar un comentario