MINIFUNDISMO LITERARIO A UN CLICK. XA CHEGACHES

Literatura de subsistencia para o século XXI, cos pés nesta terra e a cabeza no mundo.
Resistindo desde a poética de autoconsumo plurilingüe e libre, colocando letras contra barrioncas
e ti estás aí, eis o miragre.

jueves, 5 de agosto de 2010

Barbie de aldea en resposta a D. Luis de Góngora e descargo de ribeirás


Barbie escuálida de rosto suxerente, coas mans tapadas para que non se lle vexa a terra nas unllas, atónita despois de ler a D. Luis de Góngora, ilustre precursor do mal turista que de cando en vez aínda padecemos.

Aí vai a arte lírica desperdiciada en falar pestes da ribeira (hai que lelo dúas veces, porque se ve que o homiño era tan culto tan culto que non daba pensado dereito):


Oh, montañas de Galicia,
cuya (por decir verdad)
espesura es suciedad,
cuya maleza es malicia!,
tal, que ninguno cudicia
besar estrellas, pudiendo,
antes os quedáis haciendo
desiguales horizontes;
al fin, gallegos y montes,
nadie dirá que os ofendo.

!Oh, Sil, tú, cuyos cristales
desatas ociosamente,
mal coronada tu frente
de castaños y nogales
qué bien de los naturales
vas murmurando y no paras!

Perdonen tus aguas claras
de Baco el poder injusto,
si ellos te niegan el gusto
y ellas te niegan las caras.

Oh, posadas de madera,
arcas de Noé, adonde
si llamo al huésped, responde
un buey, y sale una fiera!
Entróe (que no debiera)
el cansancio, y al momento
lágrimas de ciento en ciento
a derramallas me obliga,
no sé cual primero diga,
humo o arrepentimiento.

!Oh labrante mujeriego
de tierras, de holandas non,
cuyas aguijadas son
flechas del amor gallego!
Vuestra castidad no os niego,
antes digo será eterna,
pues descalza la más tierna
lleva, la que menos ara,
pierna que guarda su cara,
cara que guarda su pierna.

!oh, Narcisos de sayal,
antípodas de la gala,
cyo pie entra en cualquier sala
sin guante de Fregenal!
Puedo decir, y no mal,
de Galicia en sus confines,
sin disculpar escarpines
de las cheiros de la algalia
que a Génova y aun a Italia
se la gana en Juanetines.

Esta maravilla, escrita en 1609, publicouna nas súas "soledades".

A min, persoalmente, o barroco sempre se me fixo cargante. Que fale mal do viño, da paisaxe e dos camiños, vale, pero que nos poña ás galegas como nos pon, garantes da castidade forzada dos habitantes da terra, merece unha resposta 401 anos despois.

En fin, aí queda eso. A Barbie quedounos belida, e ben ben fraquiña. A cara defende á perna e a perna defende á cara.
Admítense comentarios, aínda que sexa nos bares.

saturámix

No hay comentarios:

Publicar un comentario