Días

O rostro, ausente. E cando estaba presente, inexpresivo.
Só de cando en vez deixaba fuxir algún aceno, como si tivese que deixar sitio para seguir enchéndose de melancolía.

Dous, case tres días sen falar. Víalo sentado, inmovil, sen pestanexar. Como se fose un dos bonecos que él tiña de pequeno. Eses cos que xogaba a calquera cousa. Tanto tiña correr e suar xogando o fútbol, como poñerse a facer cabriolas de todo tipo para chimparse na auga da súa bañeira. Incluso os trataba como pequenos amigos intelectuais ós que lle pedía consello. Eses que cando él non estaba, perdían a súa personalidade e ficaban coas pernas e brazos escarranchados de calquera xeito, coa mirada mais o sorriso fixos nun punto.

Cando cadraba de que eu miraba para él, e nese intre deixaba escapar algún xesto, era a única ocasión que eu tiña de facerlle un diagnóstico.
Eu algo cheiraba de que tiñan que ser cousas do amor. Últimamente pasáballe con frecuencia que na semana podía ter un par de días que non estaba para nadie. víalo, e semellaba que había mans que tiraban del cara a un lado e outros que empurraban nel cara o outro. Corría tolo por un laberinto de espellos na procura da saída antes de que se esgotase o tempo e lle estoupasen os cristais na cara.
Pero desta vez, nada daquelo. As mans eran incapaces de movelo, os cristais, se lle estoupaban non lle facían absolutamente nada. Nada lle facía nada, nin o tempo. O mesmo tempo que era quen de estragar todas as miñas ambicións por facer algo naqueles días, a él, nin lle miraba. Como se desta vez o tempo estivese en inferioridade nun combate que nunca antes perdera.
Só houbo un xesto no que a parte de collelo, puden ver algo.
Quedouseme mirando. Sabía que os seus ollos apuntaban en fite cravados en min, pero non estaba seguro de que él fose consciente. Ata que a súa mirada bosquexou un sorriso. Suficiente.

O corpo quedáralle esgotado das inquietudes das outras veces anteriores, das pelexas constantes con él mesmo. Non quixo seguir pelexando. Simplemente agora sabía que os días non eran inesgotables, e que ainda que él quixera estar con ela, escoitando o son das ondas das que tantas veces fantasearan, intentando saber que couasas pensaría ela del. Só tiña que esperala.

O sorriso, pareceume dicir que ainda así, levaba traballo. A súa mente seguía a traballar, traballar por só disfrutar as súas derradeiras palabras, as súas derradeiras imaxes. que non fosen treboada, só disfrute. Traballar por gañarlle a batalla á impaciencia.


Roi Xeira.

DOUS POEMAS DA RIBEIRA

 

VIDA

 

 

Eu tiña oito vacas.

meu pai, que en paz descanse, tiña unha soa.

eu paguei o censo, traballei na carretera,

merquei un eido no Noguedo, os lameiros da Pena e o tractor.

 

deixeillas pinchar.

cousas que se fan na vida, de boa fe deixeillas pinchar.

faltábame pouco para cobrar,

nunca se sabe,

deixeillas pinchar por se me quitaban a paga. Por calquera cousa quítanche a paga.

 

Eran toda a facenda da casa. As vacas

tróuxenas eu da feira,

a herba ségoa eu,

pago eu o pienso e o veterinario.

se o chego a saber non lles deixo nin entrar,

pero deixeilles.

son os mesmos que botan o xabarín, as cabras do monte e o escarabello da pataca.

páganlles por andar fodendo á xentiña,

non lles chegou cos que marcharon a Suíza e a Venezuela, non, fáltalles preguntar

por qué non acabamos de largarnos todos

para que veñan facer chalets con piscina e casas rurais.

Eu tiña oito vacas i eles non teñen máis que má conciencia.

De que me maten as vacas qué máis me dá a min estar na miña casa que na Coruña que en Vigo.

 

E cómo llo conto eu ao papá

que en paz descanse.

 

 

                                                                                 

UNHA SEREA NA CARBALLEIRA

                  

                Viña de Lemos.

                   Traguía o peixe nun canastro tapado con rollas.

                   As mans eran gordechas e escravas

                   de tanto remexer nos xurelos.

                   (Só traguía xurelos).

 

                   Tiña a lingua viva e a carne seca,

                   cousas do oficio de andar os camiños.

                   Os anos notábanselle antes nas botas que na cara

                   e abanaba un porte de raza de madeira

                   cando baixaba o peixe de Monforte a Sober

                   co canastro na cabeza e un fento na man para tornar as moscas.

                   Os xurelos baixaban arrolados

                   pola súa cadencia remotamente marítima

                   entre as viñas

para cruzar o Sil en barca

                   e así, rebautizados pola mínima náutica do traxecto

esparexían o olor do mar

polos soutos e as tapadas que soben de Rabacallos.

 

Ela ás veces vendía e ás veces deixaba o peixe ao cambio,

pero sempre, ao deitarse, ulía a mar a cama

e durmía soñando na memoria dos pés

de ter andado as carballeiras todas.

                  

 

Por: Saturámix